Rechtspraak

In het vennootschapsrecht is de peildatum de datum waarop de aandelen moeten worden gewaardeerd in het kader van een geschillenregeling.

Het Hof van Cassatie verduidelijkt de omstandigheden waarin de rechter kan afwijken van het logische principe dat de peildatum de datum van overdracht van de aandelen is.

In beginsel is de peildatum inderdaad de datum van de overdracht van de aandelen, aangezien op dat moment in principe ook het economisch risico overgaat.

Bij wijze van uitzondering kan de rechter de peildatum loskoppelen van de datum van overdracht om de waardering van de aandelen te corrigeren. Ook het WVV bevestigt dit principe in de artikelen 2:67 en 2:69.

In het arrest van 31 maart 2023 wordt benadrukt dat de feitenrechter alleen een andere peildatum mag hanteren, wanneer hij in concreto vaststelt dat de omstandigheden die geleid hebben tot de vordering tot overname van de aandelen of het gedrag van de partijen ten gevolge van de vordering, een invloed hebben gehad op de waarde van de aandelen.

In deze zaak besloot de feitenrechter de vordering tot uittreding van een aandeelhouder toe te kennen op basis van een duurzame en ernstige onenigheid. Vervolgens stelde hij de peildatum enkele jaren vroeger vast dan de datum van overdracht.

Het Hof van Cassatie oordeelt dat de feitenrechter zijn beslissing niet conform de wet motiveert wanneer hij zich in zijn motivering beperkt tot een loutere verwijzing naar de vastgestelde ernstige en duurzame onenigheid, zonder precies vast te stellen dat de omstandigheden die geleid hebben tot de vordering tot overname van de aandelen of de (verwijtbare) gedragingen van de partijen ten gevolge van de vordering een invloed hebben gehad op de waarde van de aandelen.

De motivering van de feitenrechter over de concrete omstandigheden van de zaak moet dus nader worden uitgewerkt, zodat de impact daarvan op de waarde van de aandelen duidelijk vaststaat.

Op de vraag of de nietigheidssanctie geldt bij elke schending van de belangenconflictregeling oordeelt het Hof van Cassatie in een arrest van 9 december 2021 (C.19.0644.N) het volgende:

“Een beslissing of verrichting kan worden nietig verklaard indien de schending van de belangenconflictregeling de totstandkoming ervan heeft kunnen beïnvloeden. Dit is het geval wanneer de naleving van het voorschrift kon hebben geleid tot het afwijzen van de voorgenomen beslissing of verrichting of tot de aanvaarding ervan onder sterk verschillende voorwaarden.

(…)

Door aldus te oordelen dat de vordering tot nietigverklaring niet kon worden toegewezen omdat een formele mededeling van het belangenconflict in de gegeven omstandigheden geen wezenlijke invloed zou hebben gehad op de besluitvorming van de raad van bestuur, verantwoorden de appelrechters hun beslissing naar recht.”

Enkel wezenlijke schendingen van de belangenconflictregels, die de besluitvorming of de verrichting kunnen beïnvloeden, kunnen aldus tot de nietigheid van het besluit of de verrichting die heeft plaatsgevonden met overtreding van deze belangenconflictregels leiden.

In het vennootschapsrecht kunnen ingeval van een deficitair faillissement de huidige of gewezen bestuurders, zaakvoerders, dagelijks bestuurders, leden van een directieraad of van een raad van toezicht, alsmede alle andere personen die ten aanzien van de zaken van de onderneming werkelijke bestuursbevoegdheid hebben gehad, aansprakelijk worden gesteld voor het geheel of een deel van de schulden van de onderneming ten belope van het tekort, indien een door hen begane, kennelijk grove fout heeft bijgedragen tot het faillissement (art. 265, 409 en 530 W.Venn.) Deze aansprakelijkheidsgrond is thans opgenomen in artikel XX.225 van het Wetboek van economisch recht.

Deze aansprakelijkheid geldt niet voor bestuurders/zaakvoerders van een kleine onderneming waarin over de drie boekjaren voor het faillissement, of, indien de onderneming sedert minder dan drie jaar is opgericht, alle boekjaren voor het faillissement, een gemiddelde omzet van minder dan 620 000 euro, buiten de belasting over de toegevoegde waarde, heeft verwezenlijkt en waarin het totaal van de balans bij het einde van het laatste boekjaar niet hoger was dan 370 000 euro (art. XX.225, § 2 WER).

Niet-nakoming – Artikel 49 VWEU – Diensten op de interne markt – Richtlijn 2006/123/EG – Artikel 25, leden 1 en 2 – Beperkingen op multidisciplinaire activiteiten van boekhouders

Door een verbod in te stellen op het gezamenlijk uitoefenen van de activiteiten van boekhouder en die van verzekeringsmakelaar, verzekeringsagent of vastgoedmakelaar dan wel bancaire activiteiten en activiteiten van financiële dienstverlening, en door de kamers van het Beroepsinstituut van Erkende Boekhouders en Fiscalisten toe te staan het gezamenlijk uitoefenen van de activiteiten van boekhouder en elke ambachts-, landbouw- en handelsactiviteit te verbieden, is het Koninkrijk België de verplichtingen niet nagekomen die op deze lidstaat rusten krachtens artikel 25 van richtlijn 2006/123/EG van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2006 betreffende diensten op de interne markt en artikel 49 VWEU.

In zijn vonnis van 16 november 2020 oordeelde de ondernemingsrechtbank van Gent, afdeling Dendermonde dat de bestuurder geen bescherming put uit het feit dat de vennootschap een gerechtelijke reorganisatie heeft doorlopen voorafgaand aan het faillissement en dit op basis van de overwegingen in randnummer 24 van het vonnis in bijlage:

In zijn arrest van 26 juni 2020 vernietigt de Raad van State de meldingsplicht in artikel 19, § 1 van het koninklijk besluit van 30 juli 2018 betreffende de werkingsmodaliteiten van het UBO-register.

Deze bepaling verplichtte alle onderworpen entiteiten zoals de bedrijfsrevisoren om de Administratie van de Thesaurie via elektronische weg op de hoogte te brengen van eventuele verschillen tussen de informatie in het UBO-register en de informatie waarvan zij kennis hebben.

Waardering van aandelen bij de vordering tot uitsluiting